Վարդան Հակոբյանի պաշտոնական կայքը Գրող, բանասիրական գիտությունների դոկտոր:

Երկեր

Լույսի հեղինակը կամ գրառումներ` խելագարի օրագրից

Ամենաերկար ճանապարհը, որ կարելի է անցնել

մի շնչում,

բառն է: Իսկ ընդհանրապես Պիկասոյի գիծը

ավելի Պիկասո է, քան ինքը` 

Պիկասոն: Եվ յուրաքանչյուր նշան` լինի ձուկ,

բառ, թե բիբլիական լեռ,

թիրախ է: Քանի որ

մութն է լույսի հեղինակը: Քանի որ

լռությունն է խոսքի որակը: Քանի որ 

փուշն է ամենագեղեցիկ ծաղիկը: Քանի որ

մենք երբեք չենք կարող լինել նա` ով կուզենայինք, առանց

ձևանալու, մենք միշտ

նա ենք` ով չենք կարող չլինել: Քանի որ ժամանակի 

ամենափոքր միավորը հավերժությունն է: Քանի որ

սերը չափվում է հեռավորությամբ,

իսկ հեռավորությունը` մոտիկությամբ: Քանի որ

բառը կենսաբանական կոդ է: Քանի որ

ոչ մեկն իրավունք չունի մինչև իրեն ստեղծված ոչ մի 

բառով տող գրել, պիտի գրել 

միայն ու միայն

քո ստեղծած բառով,

տառերը բացառություն կարող են լինել: Սա է իրականությունը`

բոլորը բոլորին հասկացան, էլի 

Չարենցը մնաց անհասկանալի: Որովհետև ոչ մի

ճանապարհով չի գնացել Չարենցը, բայց նրա

ճանապարհները հասել են… Քանի որ

ճանապարհներն են գնացել Չարենցով: Ինձ մնում է

հորդորել ինձ`

ընկնել ամպայման` եթե դա… ելնելու համար է: Քեզ 

ինչ, թե քեզ սիրում եմ, վերջապես,

հո դո՞ւ չես սիրողը: Քարը, 

որ հանդում քնելիս միշտ իմ գլխատակին էի պահում,

արդեն սկսել է բանաստեղծություններ գրել: Եվ

ես դատապարտված եմ առաջին ուղևորը լինելու

այն ճանապարհի, որ իմ քայլերով է բացվել: Քանի որ

առանց տխրության սարսափելի տխուր է: Քանի որ

թշնամիներին պետք է տաճար կառուցել ուսացնել,

որ տաճար ավերելը մոռանան: Քանի որ

յուրաքանչյուր կառույց, անգամ եթե զուգարան է,

իր մեջ դարերի մշակույթ ունի: Քանի որ գիրքը 

բոլոր ժամանակների

քաղաքականության առանցքն է

եղել միշտ, անգամ այն ժամանակ, երբ դեռ գիրքը չկար:

Քանի որ  սովորաբար արքաներ են ընտրվում 

նրանք, ովքեր չկան,

բայց իրենք ինչ մեղք ունեն, երբ իրենք չգիտեն, որ չկան: Քանի որ 

հիասթափությունները հաջորդում են իրար: Քանի որ

անախորժությունները հաջորդում են իրար: Քանի որ

ատելությունն ու ոչ ատելությունը

սերը և ոչ սերը

բարոյականությունը և անբարոյականությունը

հաջորդում են իրար: Քանի որ

ողբերգությունները հաջորդում են իրար: Քանի որ

բոլոր օրերը մի օր են` տարբեր ամսաթվերով: Քանի որ

հասարակությունը մարգարեացել է այնքան,

որ թքած ունի բանաստեղծության ու ընդհանրապես

ամեն մի գրության  վրա`

եթե դրանք թվագումարներ չեն ցուցանում: Քանի որ

ես ատում եմ աշխատանքը, որովհետև այդ նա է 

կապկին մարդ դարձրել, և մինչև հիմա

անդառնալի ցավ է ապրում բնությունը: Քանի որ 

գեղեցկությունը և մաքուր զգացումն արատներ են հոգու,

որովհետև ի վերջո պոռնկացնում են աշխարհը: Քանի որ

հայրենիքից անտանելի ոչինչ չկա արդեն,

մանավանդ` երբ օտարության մեջ ես և նա ոտքիցդ կապված

քարշ է գալիս քեզ հետ`

ուր էլ գնաս,

չի թողնում մի կարգին քայլես, մի կարգին ժպտաս: Քանի որ 

ես երկար ժամանակ է քեզ չեմ հանդիպում… Եվ

դա նրանից է, որ ինքս ինձ մոտ վաղուց չեմ լինում: Քանի որ

գիշերները ոչ թե Լոռուց, այլև աստղերից

Դևբեդի պես փրփրաբաշ  

ձիեր են իջնում, խրխնջում են

Հրանտ Մաթևոսյանի շիրիմի մոտ, բաշերը քսում նրա

շիրիմաքարին ու հեռանում: Քանի որ

մեր աշխարհ գալու ժամանակի մասին մենք միշտ անտեղյակ 

ենք լինում, դա իմանում են միայն մեր ծնողներն ու Աստված,

իսկ մեր գնալու մասին` 

Աստծուց բացի, ուրիշ` ոչ ոք չգիտե: Քանի որ 

սանձը , որ հագցնում են ձիուն, ավելի շատ ձիավորին 

է նեղում, որովհետև

եթե դաշտն անճանապարհ է, ձին ավելի լավ գիտե ուղին: Քանի որ 

սատանաներն արածում են ամպերի վրա, և 

անձրևները դեռ ուշանալու են: Քանի որ

իմ գլխատակին արահետներ է դրել մայրս,

անընդհատ 

ուզում եմ վազել: Քանի որ

համբերության արյունը կաթ-կաթ ծորում է 

ածելիի լռությունից, և իմ ափի մեջ պահվում են 

այն հեռուները, որոնք ես նշել եմ երբևէ ցուցամատով. 

դրանց մեջ շատ հավքի բներ կան: Քանի որ

մենք չգիտենք, որ մենք հող ենք, և 

մեր չիմացածը 

վերագրում ենք հողի մարգարեությանը: Քանի որ

լեռը շատ ծանր էր, որպեսզի կարողանար 

թռչունը պոկվեր նրանից: Քանի որ

երեկ մի կում գինի եմ խմել,

երբ կանգնած էի Արարատի գագաթին. գինին 

Հիսուսն էր ուղարկել ինձ: Քանի որ

ձին արևելքի սուրհանդակն է, և 

մութի միտումներն անհաշիվ, անթիվ են: Քանի որ

վրա է հասել ծաղկախոսության ժամանակը, և

կայծակները մտրակի պոչ են խաղացնում 

անտառի վրա: Քանի որ

աչքերս պահ եm տվել հուշերիս: Իսկ

սերը սպառվում է այն ժամանակ, երբ 

հողը չի սերմնավորվում: Քանի որ

ինչ էլ լինի` ես կհասցնեմ լինել քեզ մոտ, ասել 

ամենագլխավորը` ինչ դեռ ոչ մի բառի չեմ վստահել, 

կհասցնեմ, քանի դեռ վերջին տերևը չի ընկել 

ծառից ցուրտ նոյեմբերի: Քանի որ

խոսքը ծառերի տեղաշարժումն է դեպի ինչ որ վայր: Քանի որ

իմ ծնունդը ժամանակի սովորական մի նիշ էր ընդամենը: Քանի որ

մահը ծննդյան միակ ելքն է: Քանի որ

շունը սսկվել է` քարը-հաչում է լուսնի վրա: Քանի որ

մրջյունը երբ կարդում էր ինձ` խոտի ծայրին 

ծաղիկ էր հայտնաբերվում: Եվ

հիշողությունը, ի վերջո, 

անհամաձայնություն է ներկայի հետ: Քանի որ

մեկնումը մարմաջ է գնալ-չհասնելու`

անորոշ տարածքի շրջանակներում: Քանի որ

ամպը ծերության նշան է, 

անձրևն` ինչ որ բաներ է ճշգրտում: Քանի որ

պատերազմը կռիլովյան սայլ է, որ պիտի անցնի 

սայլվորի վրայով, 

կամ` բոլորովին չպիտի անցնի: Քանի որ

ռիթմի շարժումը սևի նահանջ է արևից առաջ: Քանի որ

վայրկյանները թեև արագություն են հավաքում 

անընդհատ, բայց երբեք չեն հրաժարվում 

իրենց զրահներից,

որ կրում են միայն կրիաները: Քանի որ

անորոշը երթուդարձ է օրվա շրջանակից դուրս: Քանի որ

թևը սիրո հորդոր է, 

խավարը` տխուր համոզմունք: Քանի որ

այնտեղ, ուր այլևս հեռու չկա, 

ձեռքը մեռնում է ստեղների վրա: Եվ

օրերը կշռաքարեր են դառնում ցավի նժարներին: Քանի որ

ահի մեջ ձյուն կա և ճերմակ ածուխ: Որովհետև

քանի դեռ նետը չի արձակվել` ես միշտ աղեղի 

ծայրին եմ: Քանի որ

գիշերը ցերեկվա թափառաշրջիկ դարձած 

ստվերների  հավաքածու է, գուցե` 

կացարան կամ կատարածու: Եվ ես ստիպված եմ նրանց  

առաջնորդել դեպի… լույսը: Քանի որ

ձայնիդ մեջ տարանջատում կա` երբ չես խոսում, և

ինչ-որ ոտքեր են անցնում` 

ջնջելով վայրկյանները, որոնք 

ժամանակի հետքերն են` 

երբեք չմոռացվող: Ավելին, կարող են նրանք

քեզ դիմավորել 

այնտեղ, ուր գնում ես: Քանի որ

կաթիլը  համբերության աչքն է գուռի մեջ: Քանի որ

դու կուրացել ես այնքան, որ սկսել ես տեսնել այն, 

ինչը չի երևում: Իսկ տեսողությունը 

հեռվի չհաշվարկած ճշգրտությունն է: Քանի որ

անբեկանելի է մեռնողի խորհուրդն ապրելու մասին: Քանի որ

ես ինքնաբացարկ տված ճանապարհ եմ` երբ

քայլողը դու չես, քանի որ

ես չեմ ուզում ծաղիկները պոկել` տուն տանելու, և

մի ամբողջ գիշեր ինքս եմ մնում ծաղիկների մոտ: Քանի որ

ինքս իմ ստվերում արդեն

չեմ երևում: Քանի որ ամեն հայացք ոտքի երես չտեսած 

ճանապարհ է: Քանի որ

իմ սերն այնպիսինն է, ինչպիսին լինում են բոլոր

մեծ սերերը` մեծ հիասթափություններից առաջ: Քանի որ

ամենակարճ ճանապարհը, որ հնարավոր չէ, սակայն, անցնել 

մի ամբողջ կյանքում,

բառն է: Մահը ևս երգելու մի տեսակ է երևի, 

պարզապես բառերը սպառված են լինում:

 

Հ.Գ.

Ես չկարողացա փրկել լուսինը,

որովհետև

գիշերն արդեն հեռանում էր: